"Nie znam roli, którą gram wiem tylko, że jest moja - niewymienna." W.S.

Zawsze chciałam zostać "kimś". Tego nauczono mnie w szkole, o tym słyszałam w domu, na podwórku i w osiedlowym warzywniaku. 

"On jest teraz kimś!" mówili. 

"Ona osiągnęła sukces" krzyczeli. 

A w tym wszystkim ja, zagubiona, szukająca, tworząca, czasem bez pracy, innym razem przytłoczona jej ilością, pełna energii lub wyczekiwania.

Jak w tym zgiełku, w pogoni do kimsia, czy sukcesa wielkiego nie zgubić siebie?

Jak w tym szale dyplomów, szkół i schodów znaleźć odpowiedzi na pytania o sens i bezsens istnienia? 

Dziś naprawdę rozumiem sens słów: "Pier..., jadę w Bieszczady paść owce!". Ile razy miałam ochotę to zrobić, rzucić wszystko, a dyplomy wykorzystać na podpałkę w chłodne, zimowe wieczory.

Tak, to nie ma sensu. Gonitwa nie jest moją drogą. Może czyjąś, może narodową, może poprawną politycznie, systemową, po Bożemu, jedyną słuszną, ale na pewno nie moją. 

Ja już jestem KIMŚ. Pełnoprawnym obywatelem świata, ze swoimi pasjami wiecznie odkrywanymi na nowo, ze swoimi zaletami wiecznie rzeźbionymi, z narcyzmem wielce lubianym i uśmiechem... kiedy piszę te słowa w zielonej teczce odzywają się wszystkie moje dyplomy, zaświadczenia i referencje, i z szyderczym uśmiechem szepczą: "mało nas, chcemy więcej".

Nie, dziękuję, 

ale ja już Was nie chcę.   

Wisława Szymborska, "Życie na poczekaniu"

Życie na poczekaniu

przedstawienie bez próby

ciało bez przymiarki

głowa bez namysłu.

Nie znam roli, którą gram 

wiem tylko, że jest moja - niewymienna.

O czym jest ta sztuka zgadywać muszę wprost na scenie.

Kiepsko przygotowana do zaszczytu życia narzucone mi 

tempo akcji znoszę z trudem

Improwizuję, choć brzydzę się improwizacją

Potykam się co krok o nieznajomość rzeczy

Mój sposób życia zatrąca zaściankiem

Moje instynkty to amatorszczyzna

Trema tłumacząc mnie tym bardziej upokarza

Okoliczności łagodzące odczuwam jako okrutne

Nie do cofnięcia słowa i odruchy

nie doliczone gwiazdy

charakter jak płaszcz w biegu dopinam-

oto żałosne skutki tej nagłości.

Gdyby choć jedną środę przećwiczyć za wczasu

albo choć jeden czwartek raz jeszcze powtórzyć

a tu już piątek nadchodzi z nieznanym mi scenariuszem

Czy to w porządku? -

pytam (z chrypką w głosie bo nawet nie dano mi odchrząknąć 

za kulisami)

Złudna jest myśl, że to tylko pobieżny egzamin

składany w prowizorycznym pomieszczeniu. Nie.

Stoję wśród dekoracji i widzę jak są solidne

Uderza mnie precyzja wszelkich rekwizytów

Aparatura obrotowa działa od dłuższej już chwili

Pozapalane zostały nawet najdalsze mgławice

Oh, nie mam wątpliwości, że to premiera

i cokolwiek uczynię zamieni się na zawsze w to

co uczyniłam.