wtorek, 25 marca 2014

"Uczę się żyć bez oczekiwań"

Uczę się żyć bez oczekiwań.

Tak, dobrze przeczytałeś/aś. 

Bez oczekiwań.

Zauważyłam, co odkryciem wielkim nie jest, że im mniej ich mam, tym mniej doświadczam rozczarowań. 

Im mniej mam oczekiwań, tym mam większą ciekawość tego, co mnie czeka. 

Im mniej mam oczekiwań, tym mam więcej zgody na to, co dostaję. 

I chyba nic więcej nie jestem w stanie napisać na ten temat.

I niestety nie mam zielonego pojęcia, jakie zaproponować Wam ćwiczenie...

Co mi w tym pomaga?

Taniec... wróciłam do tańca, zapisuję się na warsztaty, projekty różne, różniste... i nie czytam ich opisów! Może się to wydawać banalne czy nawet idiotyczne, ale dzięki temu w mojej głowie rodzi się mniej oczekiwań, a im mniej oczekiwań, tym mam więcej otwartości na to, co daje nauczyciel. 

Czy to działa?

Tak, póki co działa i póki co wychodzę z zajęć zadowolona, bo przeważnie otrzymuję to, czego się nie spodziewałam, że otrzymam. I jest w tym wiele magii i nieprzypadkowości. I to mnie w tym kręci najbardziej :-)



[Nie mam pojęcia, co się wydarzy. I kocham to.]




czwartek, 20 marca 2014

"Mam prawo nie być idealna"

19-03-2014 
"Spotkanie z Gimnazjalistami", 
odcinek 1964

W trakcie warsztatów z radzenia sobie z emocjami na plakacie pt. "Jak radzić sobie z dołem?" pada propozycja "przemyśleć", a że nie jest to rozwiązanie często proponowane przez Młodych, więc dopytuję:

- Co macie na myśli?

- Przemyśleć to, co się stało i co jest przyczyną złego nastroju.

- Yhm, kontynuuj - odpowiedziałam.

- No bo widzi pani, jeśli na przykład mój kiepski nastrój spowodowany jest tym, że pokłóciłam się z koleżanką, to warto się zastanowić, o co się pokłóciłyśmy i jak to rozwiązać.

Długo zbierałam koparę z podłogi po tej wypowiedzi i jedyne, co byłam w stanie powiedzieć to:

- Jestem... WOW... pod mega wrażeniem tego, co mówicie. To jest takie... mądre.

Na tym nie skończyły się mądrości moich Nastolatków.

- A co z bezradnością?

Cisza w sali.

- Z bezradnością, którą odczuwamy wtedy, gdy już nie wiemy, co zrobić, gdy nie mamy na coś wpływu. 

Po chwili zastanowienia grupy usłyszałam:

- Zaakceptować to, że ona jest i to że nie mamy na coś wpływu.

Moja kopara ponownie znalazła się na poziomie podłogi.

W trakcie spotkania z ust Młodych również padło jakże bliskie memu sercu hasło: "Zmiany w życiu są potrzebne".

A kiedy pracowaliśmy z monologiem wewnętrznym, usłyszałam:

"Mam prawo nie być idealna"
"Są osoby, dla których jestem atrakcyjna"
"Może jestem bardzo wrażliwa, ale dzięki temu 
łatwiej mi zrozumieć innych ludzi"
"Mam prawo mieć gorszy dzień"
"Są sytuacje, kiedy wierzę w siebie"

Tak, to było dla mnie ważne spotkanie (mam nadzieję, że również i dla nich). Byłam naprawdę głupia sądząc, że od ludzi dużo młodszych od siebie niczego nie mogę dostać, ale w końcu mam prawo się mylić i to jest piękne :)  

piątek, 14 marca 2014

"Odłóż szklankę na miejsce"

Na początku swojego wystąpienia wziął szklankę wody i pokazał ją słuchaczom. Wszyscy szykowali się już do odpowiedzi na słynne pytanie: 
„Czy ta szklanka jest w połowie pełna, czy w połowie pusta?”. 
Zamiast tego, z lekkim uśmiechem na twarzy, zapytał: 
„Ile waży ta szklanka?”. 
Odpowiedzi wahały się w granicach od 200 do 400 gramów.

„Waga szklanki tak na prawdę nie ma żadnego znaczenia”, odpowiedział. „Wszystko zależy od tego ile czasu będę ją trzymał. Jeśli będzie to minuta – żaden problem. Po godzinie zacznie mnie boleć ręka. Jeżeli jednak będę próbował ją trzymać cały dzień, to w pewnym momencie stracę w niej czucie, a w ekstremalnym przypadku może nawet stracę rękę. 
W każdym z tych przypadków waga szklanki jest taka sama, 
ale im dłużej ją trzymam, tym cięższa się staje.”


Stres i zmartwienia są jak ta szklanka wody. Myślisz o nich przez moment i nic się nie dzieje. Im dłużej Cię jednak dręczą, tym bardziej zaczynają boleć. A jeśli cały dzień będziesz zamartwiać się tym, co stresujące w Twoim życiu, to w pewnym momencie, nie będziesz w stanie zrobić nic innego. 
Więc spróbuj tego: odłóż szklankę na miejsce.


Nie pamiętam, gdzie to znalazłam i kto jest autorem tej powiastki. 

Nie pamiętam też, w jaki sposób wpadła mi w ręce, gdy przygotowywałam się do kolejnych warsztatów z młodzieżą. 

Na szczęście to bez znaczenia. 

Dzielę się nią z wami, bo kiedy ją czytałam na zajęciach, w oczach Młodych zobaczyłam wielkie "wow", a ich poziom skupienia był najwyższym, jaki udało mi się kiedykolwiek osiągnąć z jakąkolwiek grupą w wieku gimnazjalnym. 

Do warsztatu dorzuciłam jeszcze kilka mądrości typu: "jesteś wystarczająco dobry", "masz prawo nie być idealny", "zasługujesz na kogoś, kto Cię będzie kochał, szanował i akceptował takiego, jakim jesteś"... osłupieli... a do mnie dotarło, że być może jestem pierwszą osobą w ich życiu, która mówi do nich takimi słowami... więc mówiłam dalej...

"zasługujesz i Ty i TY, i TY i każdy w tej sali, i w sali obok, i w każdej innej sali znajdującej się w różnych szkołach, zasługujecie na szacunek, miłość i akceptację!"... 

Każdy, absolutnie każdy!

czwartek, 6 marca 2014

"Ale im bardziej siebie odkrywamy, tym bardziej siebie tracimy."

"Są rzeczy, których pod żadnym pozorem nie można zdradzić innym. 
Właśnie w takich myślach był pogrążony Tsukuru Tazaki, 
wracając metrem do domu."

"W każdym, nawet na pozór spokojnym, uregulowanym życiu przychodzi kiedyś na pewno wielkie niepowodzenie. Nazwijmy je okresem szaleństwa. Człowiek pewnie potrzebuje takiego punktu krytycznego." 



Jak dobrze raz na jakiś czas wrócić do Haruki Murakamiego. Do jego świata. Tego, co świadome i nieświadome, do kolorowej bezbarwności i zabawy słowem. 

Kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po dwie z jego książek "Wszystkie Boże dzieci tańczą", "Tańcz, tańcz, tańcz", po przeczytaniu odniosłam je mamie do biblioteki i powiedziałam: "To przyszły Noblista. Daj mi następną." I tak zostałam w jego świecie pełnym prostych, ale nieoświetlonych ścieżek, tajemnicy, ale do rozwiązania i nieświadomości, z którą może się zmierzyć jedynie jej właściciel i nikt poza nim. 

Bezbarwny Tsukuru Tazaki myśli o sobie (jak wielu ludzi), że jest... bezbarwny... a w jego środku jest co najwyżej pusta przestrzeń... 

Tsukuru 16 lat temu należał do zgranej, pięcioosobowej paczki przyjaciół, która tak po prostu, z dnia na dzień przestała się z nim kontaktować... i tak przez kolejne 16 lat nosił w sobie tajemnicę utraconej przyjaźni i nierozwiązanej zagadki.


"Ale im bardziej siebie odkrywamy, tym bardziej siebie tracimy."

Po 16 latach, za namową Sary, zaczął drążyć, co wydarzyło się w przeszłości wyruszając m.in. w podróż do Finlandii (co z Japonii jest niemałą wyprawą). Kim stała się dla niego barwna Sara, tego Autor nie daje nam doświadczyć, bo ucina wątek na samym końcu książki i Czytelnik nie wie, czy żyli długo i szczęśliwie.

A co było dalej? 

"<< Tsukuru Tazaki nie miał dokąd jechać>>. 
Była to jakby jedna z tez jego życia. 
Nie miał dokąd jechać i nie miał dokąd wrócić. 
Dawniej nie miał i teraz też nie ma. 
Jego jedynym miejscem na ziemi jest to, 
"<<w którym teraz jest>>." 

.... ale mając zerowy wybór, można pojechać gdziekolwiek się chce.... 

... i tu przypominają mi się słowa mojej dobrej, jogowej znajomej. 
Niecały rok temu powiedziałam jej, że mam wrażanie, jakbym to, co do tej pory osiągnęła, było domkiem z kart, do którego ktoś podszedł i zrobił "pffff!". Na co usłyszałam: "Ale zobacz, ile teraz masz przestrzeni. Możesz tam zbudować cokolwiek zechcesz." ... hmmm.... mierząc się z czymś, niszcząc to, co było lub zaczynając wszystko od zera, można pójść w dowolną stronę. W jakąkolwiek się chce, o jakiejkolwiek się marzy.
Brzmi kusząco? 
Pewnie, ale wymaga to jednej, jedynej rzeczy. Odwagi i zostawienia za sobą tego, co znane i co daje (pozorne!) poczucie bezpieczeństwa. 

o tym właśnie była ta książka. O odwadze, mierzeniu się z tym, co stare, co ciąży i więzi, i o ogromnej nadziei na to, co nowe i nieznane.

A poniżej dwa cytaty z książki, przy których moja głowa wpadła w równy rytm swoistej kiwaczki, a usta same ułożyły się na kształt banana :)


"Może to zabrzmi niegrzecznie, ale uważam, 
że znalezienie w życiu choćby jednej konkretnej rzeczy, 
która nas zainteresuje, to wielkie osiągnięcie."

"- Pracuję na etacie, więc robię nie tylko to, co lubię. 
Mam też wiele nudnych zajęć.
- Wszędzie jest tak samo. Tak długo, jak pracujesz dla kogoś innego, 
masz kupę nudnych zajęć."

A teraz czas na Shakespeara! 

poniedziałek, 3 marca 2014

"... wspominajmy, chociaż żal i działajmy, chociaż strach zagląda w oczy..."

Moja przyjaciółka wyrecytowała mi wierszyk, którym kiedyś żegnała widzów pewnego przedstawienia. Miała wtedy naście lat, a wierszyk był następujący:


Skończona inscenizacja,
opadła kurtyna...
Ale nowe przedstawienie
w Tobie się zaczyna!
Znów przeżywasz, znowu myślisz,
śmiejesz się i wzruszasz.
I na scenę wyobraźni
odważnie wyruszasz.
Miej swój TEATR i odwiedzaj
aktorów na scenach,
By powtarzać i odmieniać
wraz z nimi - MARZENIA...

"OPADŁA KURTYNA..." Ryszard Przymus

Prosiłam ją o zacytowanie go jeszcze jeden raz, i drugi, i trzeci... i to bynajmniej nie dlatego, że nic z niego nie zrozumiałam, ale przekaz słów był dla mnie na tyle mocny i ważny, że chciałam go usłyszeć jeszcze raz w jej ustach. 

Tak, to był piękny moment zobaczyć kogoś, kogo wydawało mi się, że dobrze znam, w kompletnie innym świetle. Ja - ekstrawertyk odkrywający w sobie szerokie pokłady introwertyzmu, odkryłam, że jedna z najbliższych mi osób - ponoć introwertyk - występowała kiedyś na scenie, biła kolegów na zajęciach karate i tańczyła salsę! 

Z podziwu wyjść nie mogę do teraz, jak zarazem wiele i niewiele o sobie wiemy. Jak zarazem wiele i niewiele o sobie mówimy.

A wracając do wiersza... tam, gdzie coś się kończy, zaczyna się nowy rozdział i choćbyśmy nie wiem, jak mocno łkali, płakali i tęsknili za tym, co stare, nie doświadczymy nowego, jeśli nic w naszym życiu się nie zmieni i nie skończy.

I chociaż wiersz kompletnie nie jest o tym, o czym teraz piszę (ale moje życie za to jest), a jego znaczenie bardziej kojarzy mi się ze wszystkimi skończonymi spektaklami, pokazami, warsztatami tańca i innymi zawodowymi i nie tylko projektami, ale wniosek z niego jakże zapachniał mi optymizmem wszystkich początków, nowych ścieżek i lęków z nimi związanych. Tak samo naturalnych i potrzebnych, jak tych żali za tym, co utracone i zakończone.

Dlatego wspominajmy, chociaż żal i działajmy, chociaż strach zagląda w oczy... niebywałe, że od kilku artykułów, postów piszę ciągle o tym samym. Widocznie tego potrzebuję :) Widocznie taki czas w życiu!

Ktoś mi niedawno powiedział, że "los się mną opiekuje"... od zawsze towarzyszyło mi uczucie, że opatrzność nade mną czuwała, czuwa i czuwać będzie... i tego się do jasnej cholery Kobieto trzymaj!!! :)