Zdarzyło mi się dwa, a może trzy razy usłyszeć w pracy wychowawczej, że za mało z dziećmi...ROBIĘ!
I jakby chcieć dosolić mojej osobie, można by dodać, że... za dużo z nimi siedzę.
Ok... wyjaśnijmy sobie jedno... w szkole z dziećmi coś... ROBIĄ, na zajęciach pozalekcyjnych... ROBIĄ... w domu... ROBIĄ... a kto u licha z nimi po prostu jest?
Jakby to było wiedzieć, że współczesne dzieci i młodzież potrzebują naszego BYCIA... rozmowy, przekomarzania się, pytań "jak Ci minął dzień?" i jeszcze raz BYCIA, rozmowy, przekomarzania się i pytań "jak Ci minął dzień?"...
Wiecie, które momenty najbardziej lubię w byciu z dziećmi?
- siedzenie w kuchni, krojenie i robienie spaghetti pomimo, że sama nie cierpię gotowania... ALE z dziećmi to co innego!
- wspólny posiłek pełen rozmów, ich opowieści i śmiechu
- pozwalanie im na ich aktywności bez potrzeby wpieprzania się w każdą z nich... dlaczego JA - dorosły mam robić wszystko, na co ma ochotę dziecko? Mi się już nie chce grać w chowanego... ale w żółwie... godzinami mogę pykać ;) Poza tym uczestniczenie we wszystkim, co dziecko proponuje uczy go, że jesteś na każde jego pstryknięcie i czy Ci się dana aktywność podoba czy nie, masz w niej uczestniczyć... jesteś pewien, że chcesz, aby Twoje dziecko nauczyło się tego na przyszłość i też tak reagowało na wszystko, co mu koledzy zaproponują?
BYCIE.... kocham BYCIE, bo robienia z nimi mam powyżej dziurek w nosie i oni też tego nie trawią.
Jakby to było wiedzieć, że w energii BYCIA zapraszasz dziecko w takie przestrzenie, w jakie nigdy nie wejdziesz z nimi skupiając się na ROBIENIU?
Jakby to było wiedzieć, że rodzicielstwo to bycie przestrzenią... która nie wyklucza pokazywania dzieciom, jak funkcjonuje ten świat i że naczynia myje się z obu stron? ;)
Jakby to było po prostu BYĆ, zamiast ROBIĆ i nie mieć poczucia winy, że tracimy z nimi czas, a oni niczego się nie uczą i nie rozwijają... myśmy mieli jedynie SKS-y i jakoś żyjemy...
 |
| www.pixabay.com |
... więcej BYĆ... mniej ROBIĆ...
... więcej ROZMAWIAĆ i słuchać... mniej truć i pouczać...
... więcej uczyć świata (i obsługi mopa!)... mniej robić wszystko za nich...
... i BYĆ... BYĆ... jeszcze raz BYĆ... zamiast myślami uciekać od obiadu... krojonej cebuli i rozmów...
Z dzieckiem... z ludźmi... BYĆ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz