Kiedy zaproszono mnie na degustację wina, przyjmując zaproszenie do świata dobrobytu i luksusu, bo z tym kojarzy mi się ów trunek, zapomniałam, że ja właściwie nie piję alkoholu... no cóż, a że odmówić było głupio, to poszłam.
"Najwyżej wyjdę pijana" pomyślałam, bo raz, że upał. Dwa, że moja głowa nie jest absolutnie przyzwyczajona do jakiejkolwiek ilości alkoholu.
Ani jedno ani drugie nie miało wpływu na moje samopoczucie po, także prawdę mówiąc już przebieram nogami przed następnymi degustacjami, bo co jak co... ale Ci, którzy opowiadają o winie, mówią o nim z taką poezją i finezją, że pomimo iż ja tam nigdy nie czuję tych malin, jeżyn, jabłek i słońca z południowego stoku, to normalnie oczami wyobraźni zaczynam to czuć.
Mnie prawdę mówiąc w winie dużo bardziej przyciąga kolor, gęstość i zapach, niż smak, ale każdy ma swojego bzika!
Natomiast najbardziej chyba podobała mi się energia luksusu i dobrobytu jaka jest wokół wina... nie umiem tego nazwać, ale to jest energia, która na ani sekundę nie pozwoliła mi usiąść zgarbioną i zapomnieć o swojej dumie, ciele i byciu na tu i teraz.
Dlatego z ogromną wdzięcznością wyszłam stamtąd... o własnych nogach :P
Bo wiem, że są to energie, których absolutnie pragnę w swoim życiu... a smakowo... cóż... najlepsze były sery i oliwa, w której maczało się bagietkę :D
A wino... też było super, a najbardziej smakowało mi to, które było... najdroższe... cóż... plecy proste, nosek zadarty, pierś do przodu i otrzymywanie dobrobytu i luksusu włącz!
 |
| www.pixabay.com |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz