- Proszę Pani, czy w naszej szkole są igły? - spytał chłopiec.
- Nie ma, a po co Ci igły? - spytała nauczycielka.
- Chcę sobie uszyć torebkę.
- Yhm, a potrafisz szyć?
- Nie... ale nauczę się.
I na drugi dzień w ów szkole pojawiły się igły i nici... a że była to szkoła Montessori, na nikim nie robiło wrażenia to, że dzieci w ramach pracy własnej szyją.
Kiedy usłyszałam te słowa, pysk sam mi się uśmiechnął, a głowa pomyślała, jakby to cudowne było, gdyby absolutnie każdy dorosły wchodził w życie z poczuciem:
"Nie umiem? Nic nie szkodzi. Nauczę się!"
Moi bliżsi i dalsi znajomi wiedzą, jaki mam stosunek do polskiego systemu edukacji... i wiedzą, że nie jest to system, którego życzę moim dzieciom. Nieważne, że ich jeszcze nie ma na świecie.
Jakieś 2-3 lata temu pojawił się we mnie pierwszy pomysł szukania pracy poza branżą psycho, ale mój angielski pozostawiał wiele do życzenia... dużo więcej niż obecnie... chociaż obecnie też szału nie ma... i na moje stwierdzenie, że nie mam szans tu czy tam, bo nie znam angielskiego, usłyszałam jak gdyby nigdy nic: "to się nauczysz!"....
Yyyy, oniemienie, które mi wtedy towarzyszyło pamiętam do dziś... ale jak to... przecież mam już 25 lat...
"Tak to Pani Natalio!!! Nie umie Pani? Nic nie szkodzi, nauczy się Pani!"
P.S. Do wylotu pozostał równo tydzień. Tydzień ważnych spotkań z przyjaciółmi, wspólnych wieczorów z rodzicami (nauczaniu mamy, jak masować Bayę, najstarszą szczurzycę!) i zawieszania działalności gospodarczej...
... a propo tego ostatniego... nie sądziłam, że będę odczuwała spokój porządkując papierologię i zamykając coś, co jeszcze dwa lata temu wydawało się takim cudem... dziś za ten cud musiałabym płacić jedyne 1000zł miesięcznie... - sorry, nie stać mnie!
... coś się kończy, by zacząć mogło się coś... znacznie lepszego...
... a nawet jeśli coś kiedyś miałabym zaczynać od zera, to:
"nic nie szkodzi! nauczę się!
nauczę się bez względu na to, w jakim będę wieku,
w jakim miejscu na ziemi...
i kto mi powie - to świetny pomysł! działaj!"
